Denk mee over het organiseren van zichtbaarheid

De nieuwjaarstoespraak..

In de Volkskrant van vandaag roept Sander Donkers ons op bedenkelijk te gaan kijken wanneer we het hebben over ‘tradities’. Hij doet dat met het oog op die van het vuurwerkknallen, welke terug zou zijn te voeren op hele oude Germaanse gewoontes. 

Tot die tradities waarbij je wat mij betreft bedenkelijk mag gaan kijken, behoort die van de nieuwjaarsrecepties. Het zijn er veel te veel; het is een soort van rituele dans rond vaste thema’s  als vakantieplannen, drinkgedrag en andere gezondheidsaspecten, kinderen…. en dat is het wel zo ongeveer; niet te vergeten de onvermijdelijkheid van alle kussen in drievoud en natuurlijk de vaste over-optimistische boodschap. Stel je eens voor dat je zo’n rede zou beginnen met de op zich terechte constatering: “Alweer een jaartje dichter bij de dood.”

Gelukkig verkeer ik inmiddels in de fijne positie zeer selectief met die nieuwjaarsrecepties om te kunnen gaan. Ik sla ze allemaal over! Niet naar die van mijn oud-werkgever, niet naar die van de gemeente, niet naar die van alle clubs waar ik me als vrijwilliger verdienstelijk probeer te maken. Met één uitzondering dan: die van de Sociaal-Democraten!

Ik ga niet proberen uit te leggen waarom dat nu juist de uitzondering is. Wellicht heeft het te maken met het feit dat je sociaal-democratische hart heel erg ook je eigen identiteit bepaald. Niet gaan is een soort van verraad.

Waarmee niet gezegd is dat de sociaal-democratische nieuwjaarsrecepties in gunstige zin veel afwijken van de andere. Ook hier gaan de gesprekken veelal over koetjes en kalfjes, houdt iemand een toespraakje, zijn er de vaste hapjes en drankjes en zijn de bezoekers veelal dezelfde als waarmee je ook vorig jaar al over dergelijk vee hebt gesproken….

Topoverleg

Met z’n vijfentwintigen waren we dit jaar in het ‘Goeie Leven’ te Eerde. En het moet gezegd, onze voorzitter Marja Stevens had werk gemaakt van haar nieuwjaarsrede: “Tweeduizend en negentien was een jaar met veel grote woorden, populistische retoriek zonder oplossingen, fake-nieuws en enorm veel grof, giftig taalgebruik,” zo constateerde ze om daarna uit ‘Onze Taal’ te citeren: “Sport begon als een nagebootst gevecht zonder inzet, behalve de eer en het vermaak. Het publieke debat lijkt zich ook in die richting te ontwikkelen: van een middel om vanuit verschillende gezichtspunten tot elkaar te komen en het best mogelijke besluit te nemen tot een doel op zichzelf: een gevecht om niets, hoe spectaculairder de wedstrijd, hoe meer publiek.”

Toch wist ze een aantal lichtpuntjes te ontwaren: Het SP-spotje over Frans Timmermans leidde tot veel kritiek en werkte averechts; veel mensen ervaren dat een populistisch plan als de Brexit in Engeland tot chaotische toestanden blijkt te leiden; het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman met zijn genuanceerde en positieve mensbeeld is een bestseller en ook de nieuwjaarsconference van Claudia de Breij – wees zuinig op de democratie, matig de toon, het kan wél kapot – kreeg veel bijval.

Vervolgens gaf de voorzitter aan de (fractie)leden mee door te gaan met onze constructieve opstelling. Om te besluiten met een oproep te werken aan de zichtbaarheid: “Belangrijk is wél dat we méér zichtbaar worden,” zo zei ze, “denk mee over het organiseren van zichtbaarheid!”

Mooie woorden, zo aan het begin van het jaar, maar toch even bedenkelijk kijken, want heb je daar nu per sé zo’n traditionele, vastomlijnde nieuwjaarsborrel, sorry -receptie, voor nodig? Het is dat het die van de Sociaal-Democraten betreft en dan gedoog ik het!