Thijssen dotterde Dommel én PvdA

Aan de vooravond van de verkiezingen voor de nieuwe gemeente Meierijstad een serie over markante PvdA’ers uit Meierijstad. In deel 2 de groene vingers van Mari Thijssen, oud-wethouder van Sint-Oedenrode.

Schuif aan bij Mari Thijssen en het gaat al snel over boeren en buitengebied. Over Dommel, dotterbloem en duurzaamheid. Leg je hem de vraag voor of hij nou een rooie of een groene wethouder is geweest, dan denkt hij lang na. Aan zijn antwoord gaat een glimlach vooraf. “Misschien toch iets meer een groene.”

In Sint-Oedenrode geldt hij nog als het gezicht van de PvdA, hoewel hij vorig jaar zijn lidmaatschap opzegde. De zorg wordt uitgekleed, de studiefinanciering is geschrapt. Hij protesteerde, worstelde en is vertrokken. Maar voor Rooi blijft hij een rooie.

En och, lokaal ligt dat misschien ook wel anders dan nationaal. Vooraf aan de verkiezingen voor Meierijstad zal hij het PvdA-programma nauwgezet bekijken. Als het deugt, dan stemt hij gewoon op de partij waarvan hij 36 jaar lid was en die hij vijftien jaar diende als wethouder.

Hart voor Rooi

Vanaf 1998 heette de partij PvdA/Hart voor Rooi. De jaren daarvoor was hij met één zetel wethouder zonder fractie. “Wat is nou eigenlijk mijn politieke legitimatie, zo vroeg ik me af. Ik wist dat er in het dorp genoeg mensen links van het midden dachten. Maar de PvdA was voor sommigen te zeer dat rooie bolwerk. Ik heb 32 namen in het telefoonboek aangekruist. We hebben ideeën uitgewerkt. Zo is Hart voor Rooi ontstaan. In ’98 haalden we vier zetels. We werden voor het eerst groter dan het CDA. Ik kon hier PvdA-beleid gaan uitvoeren.”

Dat zou hij doen tot in 2006. Met dus veel aandacht voor de duurzaamheid. Als vanzelf duikt dan behalve rood en groen ook het geel van de dotterbloem op. “De woningbouw dreigde tot aan het water op te rukken. Ik vond dat er een ecologische verbindingszone richting Boxtel gecreëerd moest worden. We moesten de Dommel dotteren, een groene long geven aan Rooi. Er is geld gekomen van provincie en waterschap, we hadden zelf nog wat. Het is gelukt, ondanks de twijfels van andere partijen.”

Erfgoed

Thijssen wijst op de gescheiden inzameling van huisvuil waarmee zijn Sint-Oedenrode voorop liep. Op de aanpak van de onkruidbestrijding. “Wat er hier al niet voor gif werd gebruikt…” En dan is er ook nog de gemeentelijke buitendienst, die plantsoenen en bossen onderhoudt. Door hem van de privatisering gered. Het dorp is in 2000 niet voor niets gekroond tot groenste van Europa.

Later stuurt hij nog een mailtje aan onze verslaggever. “Vergeten: vanaf 2002 gewerkt aan de erfgoednota.” Daarin is de identiteit van Rooi vastgelegd, de verbondenheid met de landelijke omgeving. “Daar moeten ze straks in Meierijstad respect voor hebben. Sowieso hoop ik dat het bestuur van de nieuwe gemeente zich laat voeden door de mensen in de kernen. Laat inwoners participeren. Ik ben voorzitter van het Roois Landschap. Wij hebben, bij een terugtrekkende overheid, best veel invloed op het groenbeheer in het buitengebied. Dat moet vooral zo blijven.”

Wat ook moet blijven: De Neul. “Het moet opgeknapt worden, maar hou het zwembad hier. Het is een basisvoorziening, belangrijk voor de mensen.”

Sociale hart

Je zou Thijssen tekort doen door het alleen over rood, groen en geel te hebben. Zijn sociale hart klopt ook hoorbaar. “Mensen met minder kansen mee laten doen in de samenleving, iederéén mee laten doen, dat is mijn drijfveer.”

Het was ook reden om in 1979 lid te worden van de Partij van de Arbeid. Geboren in Boekel, maar toen woonachtig in Schijndel. Het jaar daarop verhuisde hij naar Sint-Oedenrode. “Toen ik me hier meldde, kreeg ik te horen dat ze de afdeling net wilden opheffen. Als jij verder wilt, zul je er vooral zelf aan moeten trekken, zo werd me verteld.” En dat deed Mari Thijssen.