ff meiere…. (5)

De afgelopen week voelde ik me niet prettig. Natuurlijk lag de pijnlijke nederlaag van de PvdA me zwaar op de maag. Ik kan niet tegen verlies, dus alleen dat al is een reden. Het gevoel dat ik de greep verlies op iets waar mijn ouders tot in het diepst van hun ziel overtuigd waren, is een andere. Nou kan ik roepen dat tijden veranderen, dat is natuurlijk ook zo, maar ik ben er nog niet van overtuigd dat daarmee de grondslag van de sociaal-democratie is verdwenen. Kortom: ik heb het gevoel dat ik iets aan het verkwanselen ben, maar kan nog niet goed bedenken wat dat dan is. Nou geloof ik niet zo erg in een leven na de dood, dus dat ik dit verkwanselen aan mijn ouders of grootouders moet gaan verantwoorden, lijkt me minder waarschijnlijk, maar toch…..

Ook anderszins ging het niet goed met mijn gezondheid. Mijn stemgeluid deed dat van Randy Newman (googelen!) op dat van een sopraan lijken, mijn ledematen waren zo slap als een natte vaatdoek en ….. Nou ja, het was heel erg! Pas zondagmorgen begon het er weer een beetje op te lijken en met de uitzonderlijke weersomstandigheden moest het wel komen tot een wandeling. Een klein uurtje heb ik het volgehouden. Eenmaal thuis ben ik op de stoel gaan zitten, heb de televisie aangezet en verzeilde zo in de wielerwedstrijd Gent – Wevelgem.
Nu ben ik een groot liefhebber van de voorjaarsklassiekers (en de Tour de France), maar voor mij beginnen die lentewedstrijden met de Ronde van Vlaanderen. Zo’n sportevenement waarbij de wedstrijd hoe dan ook eindigt in heroïek, maar waarvan de toeschouwers niet veel meer meekrijgen dan dat ze erbij waren en door drank verneveld er weinig van meekrijgen. (Ik lijk verdorie die minister wel, hoe heet ie ook alweer?). De Elfstedentocht is ook zo’n spektakel. Ik heb er een stuk of zes mee mogen maken en kan alleen verhalen over de ochtenduren en hoe koud het was…..
Goed, Gent – Wevelgem dus. Ik laat de wedstrijd voor wat die was. Greg Van Avermaet is een geweldige wielrenner en een terechte winnaar. Wat me nooit zo is opgevallen, is dat de wedstrijd zich afspeelt op een deel van de dodenakkers van Vlaanderen uit de Eerste Wereldoorlog. Plotsklaps zie je de renners van het ene naar het andere monument (met kerkhof) flitsen. Ze jagen in Ieper door de beroemde Menenpoort met de namen van 54.896 vermiste soldaten, onderofficieren en officieren uit het Britse Gemenebest. Ik ben daar zelf geweest. Wat een ellende! Zoals ik ook Auschwitz heb bezocht. Op dergelijke plekken krijg ik mijn gevoelens niet onder controle, daar niet en later, thuis, ook niet. Pure verdwazing.

Komt nu de moraal van het verhaal. Ik behoor tot de gelukkigen met een leven zonder oorlog. Heb eventjes angst gehad dat ik naar Libanon moest om de vrede te bewaren, maar dat is me bespaard gebleven. Natuurlijk is dit leven-zonder-oorlog niet alleen de verdienste van de sociaal-democratie. Het is wel een gevolg van samen-dingen-oppakken, of dat nu om Europa gaat of over inkomensdeling of over goede sociale voorzieningen of over solidariteit in de zorg.

Welke onbenul durft de sociaal-democratie voor dood te verklaren?????

Met vriendelijke groet,

Sjaak Zonderland