Semi Digi ALV

Arie de Zwart krijgt van voorzitter Marja Derks een bos bloemen vanwege zijn 40-jarig PvdA-lidmaatschap

Nee, het lag niet aan de voorbereiding, het halve bestuur is er veertien dagen behoorlijke mee bezig geweest. Vergaderstukken, voorstellen, presentaties, ze waren al lang van te voren beschikbaar. De techniek was uitgebreid en succesvol getest, de zaal was vastgelegd en toch….

Natuurlijk houd je een algemene jaarvergadering (ALV) aan het begin van het jaar. Dat was ook dit jaar de bedoeling geweest. Het vaststellen van begroting en jaarafrekening, fundamenteel van belang… De bestuursverantwoording, een verslag van de fractie, het zegje van de wethouder, onmisbaar… En dan staan er weer verkiezingen in de planning, daar moet je ook niet te laat mee beginnen…

Maar ja, begin dit jaar – iedereen weet het – hield corona ons allemaal stevig in de stoel, privé en politiek. Terecht natuurlijk, de veiligheid van ieders gezondheid gaat voor alles.

Als dan in de loop van het jaar de indruk ontstaat dat de besmetting niet verder toeneemt en we allemaal denken dat we weer een beetje meer gewoon kunnen doen, komt ook de gedachte aan de ALV terug. Met de agendapunten van eerder dit jaar en ietwat preciezer de aandacht voor de komende verkiezingen. Mooi bedacht: eind september in een zaal, moet toch kunnen… 

Aflasten of doorgaan

Echter, opnieuw grijpt corona om zich heen. We hebben met z’n allen blijkbaar iets te snel de bloemetjes weer buiten gezet. Figuurlijk dan, want letterlijk is daar ook nu niets op tegen. Zit je als bestuur wederom met een dilemma: aflasten of doorgaan. Het bestuur kiest voor de laatste optie, maar, kunnen of zelfs mogen onze leden dan wel naar een zaal komen? Plotseling gaat het dan niet alleen meer om een morele afweging, maar zelfs om wettelijke bepalingen. Mag het, kan het, is het belang wel zo groot dat we de leden aan mogelijk onverantwoorde gezondheidsrisico’s onderwerpen?

Niet onbekend met polderen volgt een compromis: als bestuur en fractie naar de zaal komen en de leden thuis digitaal meedoen? Alles natuurlijk op basis van eigen keuze, zo er fractie- of bestuursleden zijn die liever digitaal meedoen: moet kunnen; zo er leden zijn die liever naar de zaal komen: moet kunnen. Met die ene restrictie: Het bestuur wil niet meer dan twintig leden in de zaal.

Zo gezegd, zo gedaan. De laatste woensdag in september zitten we in het Schijndelse Spectrum: het voltallige bestuur, de voltallige fractie, de wethouder, een enkele fractie-ondersteuner en een paar ‘gewone’ leden, vrijwel iedereen achter de computer, dat wel. Ruim rond de ook al royaal opgestelde tafels. Thuis zit ongeveer een gelijk aantal leden, ook al achter de computer. 

En dan begint de voorzitter. Schrik in de zaal als blijkt dat het geluid in de zaal wel heel erg begint rond te zingen. “Je moet je geluid uitzetten”, roept iemand met groot technisch inzicht. Eerder was ook al gemeld dat je microfoon en camera beter uit kon schakelen. Een paar minuten neemt het toch wel voordat iedereen de voorzitter kan goed horen. Ze staat stil bij twee overleden leden, ze verwelkomt een nieuw lid, het begint al een beetje op vanouds te lijken.

“Voorzitter, handje!”

Dan moet op gegeven moment iedereen iets vinden van de financiële verantwoording. Normaal doe je dat met hand opsteken, maar dat is nu lastig. De technische man had er wat op gevonden: een heuse ‘elektronische stemming’: vooraf getest. Liep als een trein, maar in de zaal heeft niet iedereen ingelogd op het stemapparaat. Moet dus toch nog maar even met hand opsteken. Gelukkig kan iedereen instemmen met de ‘centen’ en de nieuwe kascommissie, anders was de uitslag van de stemming discutabel geweest, met name in de zaal. Er was vast wel iemand geweest die en met het opsteken van de hand en digitaal zijn mening had gegeven. De rest van de avond zullen, naar een vreemde communistische traditie, alle bestuursvoorstellen unaniem aangenomen worden.

Als je het woord wil hebben, moet je je hand opsteken, blijkt ook digitaal en in de zaal fysiek te kunnen. Lastig alleen voor de voorzitter, ze komt gewoon ogen tekort. Gelukkig heb je in zulke gevallen de zaal mee: “Voorzitter, handje!”

Een en ander zal uitpakken als een van de meest memorabele ledenvergaderingen die we ooit hebben gehad. En, voor alle oprechte democraten onder ons, niemand is boos naar huis gegaan omdat er voorstellen zijn aangenomen die nooit aangenomen hadden mogen worden. En het mooiste van alles, het hoogtepunt van de avond, waren de woorden die de voorzitter had voor ons raadslid Arie de Zwart, hij bleek namelijk veertig jaar lid van de partij. Hij kreeg een groot bos bloemen. Arie straalde, wij straalden, maar heel eerlijk, zo vergaderen, ik vind het eigenlijk maar helemaal niks….